31 grudnia 2009


Gdy Nowy Rok cyfrę zmienia
wszyscy, wszystkim ślą życzenia,
przy tej pięknej sposobności
życzę Wam zdrowia, szczęścia i radości!

Wesołego, szczęśliwego, pomyślnego i przede wszystkim udanego Nowego Roku życzy autor bloga Leszek Przeborowski.

27 grudnia 2009


Któregoś dnia zawisną nad puszczą zimowe chmury, a rano wszystko już będzie białe. Nastanie osobliwa cisza. Piękny jest cichy, zimowy las. Pewnego dnia jednak powieje od południa ciepły wiatr i stopi białe czapy śniegu, rozpocznie się kolejny rok w życiu puszczy.

20 grudnia 2009


Tradycyjnie jak co roku
sypią się życzenia wokół,
większość życzy świąt obfitych
i prezentów znakomitych,
a ja życzę, moi mili,
byście święta te spędzili
tak jak każdy sobie marzy.
Może cicho bez hałasu
idąc na spacer gdzieś do lasu.
Najserdeczniejsze życzenia: Wesołych Świąt Bożego Narodzenia, rodzinnego ciepła, niech pod świąteczną choinką znajdzie się radość, szczęście, życzliwość, wzajemne zrozumienie i spełnienie marzeń wszystkim oglądającym blog, życzy autor Leszek Przeborowski.

Boże Narodzenie i Nowy Rok to czas wyjątkowy i magiczny. Nasze domy i ogrody powinny po zmroku mienić się kolorami. Wystarczy odrobina inwencji i dobrych chęci. Świąteczną aurę warto podkreślić nie tylko we wnętrzach naszych domów. Świetlnymi dekoracjami warto ozdobić również dom na zewnątrz, jego dach, elewację czy ogrodzenie. Moda na oświetlenie dekoracyjne w okresie bożonarodzeniowym przyszła do nas ze Stanów Zjednoczonych już na początku lat dziewięćdziesiątych. Wtedy jeszcze montowane były zwyczajne lampki, a także, co było wtedy nowością, węże świetlne, czyli przezroczyste węże wykonane z gumy, przez które były przeciągnięte kolorowe lampki. Oświetlenie zastosowane np. na elewacji budynku, w zależności od pomysłowości i wykonania może nadać budynkowi prawdziwie świąteczny charakter.

Jeziora zamarzają najpierw od brzegów. Mniejsze jeziora często zamarzają od razu na całej powierzchni. Początkowo tworzy się cienka warstwa lodu, która potem przyrasta. Większe akweny przeważnie zamarzają najpierw przy brzegu. Następnie przez kilka dni wiatr gromadzi kry, które potem przymarzają do siebie tworząc jednolitą chropowatą taflę. Na środku jeziora woda zamarza później, przez co lód w tym miejscu jest znacznie cieńszy niż przy brzegu. Dlatego konieczne jest, co jakiś czas sprawdzać grubość lodu podczas wędrówki.

15 grudnia 2009

Wigry w Suwałkach - BAZAREK ŚWIĄTECZNY. Bazarek świąteczny to doskonała okazja do promocji regionu oraz zaprezentowania mieszkańcom Suwalszczyzny i okolic doskonałych produktów spożywczych wytwarzanych w miejscowych gospodarstwach oraz wyrobów rękodzielniczych o tematyce świątecznej. Ciasta, ryby, wyroby garmażeryjne, wędliny, oleje, sery, przetwory, nalewki i wiele innych smakowitych niespodzianek przygotowanych przez koła gospodyń wiejskich czy lokalnych wytwórców. Wszystko wytwarzane wg tradycyjnych receptur i z naturalnych składników. Bazarek został zorganizowany przez: Dom Pracy Twórczej w Wigrach i suwalski oddział Slow Food Polska, a odbył się w auli Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Suwałkach.



Wigry w Suwałkach - BAZAREK ŚWIĄTECZNY.

Wigry w Suwałkach - BAZAREK ŚWIĄTECZNY.

Wigry w Suwałkach - BAZAREK ŚWIĄTECZNY.

Wigry w Suwałkach - BAZAREK ŚWIĄTECZNY.

Wigry w Suwałkach - BAZAREK ŚWIĄTECZNY.

Slow Food. Idea Slow Food to protest przeciw przyśpieszeniu współczesnego świata. Uczestniczą w nim nie tylko żywieniowcy, ale też politycy, dziennikarze, naukowcy i publicyści. Nie bez powodu symbolem ruchu Slow Food jest ślimak – istota ze swej natury powolna, a więc zupełnie niepasująca do współczesnego świata. Otóż Slow Food zakłada jedzenie w spokoju, powoli, bez pośpiechu i w skupieniu. Podczas posiłku należy się delektować smakiem i zapachem potraw. Żywność typu Slow Food ma spowodować, że człowiek na chwilę oderwie się od codziennych obowiązków, żeby w ciszy i spokoju ducha zjeść coś smacznego i zdrowego.

12 grudnia 2009


Niewiele jest już na Suwalszczyźnie wsi, które zachowały swój dawny charakter i typową dla regionu wiejską zabudowę drewnianą (chat mieszkalnych) z budynkami gospodarczymi. Najważniejszym obiektem w tradycyjnym budownictwie ludowym był budynek mieszkalny - chata. Występujące na terenie Suwalszczyzny chaty należą do "szerokofrontowych" i w zależności od usytuowania wejścia dzielą się na asymetryczne - wejście w pobliżu jednego z narożników ściany frontowej i symetryczne - wejście pośrodku ściany frontowej. Określenie "szerokofrontowa" oznacza, iż chata jest ustawiona dłuższym bokiem do drogi. Na zdjęciu zabytkowa chata z ok. 1920 roku z okolic Sejneńszczyzny.

Rzeka Pawłówka jest lewostronnym dopływem Czarnej Hańczy. Długość dopływu sięga 20 km i płynie w większości przez teren gminy Krasnopol, przy czym około 1,3 km dolnego odcinka znajduje się na terenie gminy Giby. Jako źródło rzeki przyjmuje się zabagnienie obok wsi Jegliniec. W górnej części rzeka przepływa przez jeziora Gremzdel i Boczniel, następnie płynie w kierunku południowo-wschodnim do drogi Suwałki – Sejny, skręca na południowy zachód i uchodzi do jeziora Gremzdy. Główne dopływy Pawłówki to: dopływ z jez. Orlinek i Rudawka dopływ z Bobrowego Bagna. Dolina rzeki Pawłówka jest szeroka, zabagniona, z gęstą siecią rowów melioracyjnych w części środkowej, na których bytują bobry europejskie.

5 grudnia 2009


Rzeźba z pleneru. Na rogatce miasta Sejny od strony Suwałk znajduje się dwuipółmetrowej wysokości rzeźba z dębu wykonana przez białoruskiego artystę rzeźbiarza, Valiantina Bahdzevicha, o tytule „Ludzie jak rzeki”, związana jest ona z legendą rzeki Niemen. Rzeźba powstała podczas sejneńskiego sierpniowego Międzynarodowego Pleneru Rzeźbiarskiego w 2006 roku, którego tematem przewodnim były „Legendy ukryte w drewnie”.

Jezioro Brożane - jezioro typu leszczowo – szczupakowego, które zajmuje powierzchnię 44,6 ha, ma długość 1 km, szerokość do 650 m, maksymalną głębokość 24,3 m, średnią – 6,7 m; leży na wysokości 117,9 m n.p.m. Zbiornik ma dobrze rozwiniętą linię brzegową. Brzegi porośnięte są prawie w całości roślinnością wynurzoną. Otoczenie stanowią lasy Puszczy Augustowskiej, otaczające je lasy bogate są w zwierzynę. W pobliżu tokowisko głuszca i cietrzewia oraz gniazda bociana czarnego. Jezioro nie posiada żadnych dopływów i odpływów. Na jeziorze obowiązuje zakaz pływania łodziami z silnikami spalinowymi. W pobliżu znajduje się żółty i czerwony szlak turystyczny.

30 listopada 2009


Owoce jałowca, podobne do borówek czernicy leśnej, mają 6–9 mm średnicy, są ciemnogranatowe i pokryte woskowym nalotem. Owoc ten stosowany jest nie tylko w medycynie ludowej, ale powszechnie jako lek w różnych schorzeniach. Używany w różnych postaciach, najczęściej jako składnik różnych mieszanek ziołowych lub też jako przyprawa kuchenna. Szyszkojagody jałowca dojrzewają dwa lata. W pierwszym roku są jeszcze zielone, trochę mniejsze od dojrzałych, w końcu jasnoniebieskie lub nieco fiołkowe, zaś w drugim roku dojrzewając zabarwiają się na granatowo.

28 listopada 2009


Przygotowanie drewna na zimę można bez trudu przeprowadzić we własnym gospodarstwie. Trzeba jednak mieć odpowiedni sprzęt, czyli pilarki i inne urządzenia. Drewno jest coraz częściej wykorzystywane jako opał. Decyduje o tym cena i walory grzewcze. Wartość opałowa drewna w dużym stopniu zależy od jego gatunku (gęstości) i wilgotności. Najwyższą kaloryczność mają drzewa liściaste, takie jak: grab, buk, dąb, brzoza. Drzewo na opał powinno być pocięte w mniej więcej równych odcinkach, aby łatwo można było je ułożyć w stosach. Drewno najlepiej rąbać w szczapy o wymiarach około 10-15cm na 35-40cm. Przygotowanie drewna na zimę wciąż uważane jest u nas za jeden z atrybutów życia na łonie natury i tradycyjny męski obowiązek.

Żeremie – siedlisko bobra. Pierwsze żeremia odnaleziono w latach pięćdziesiątych XX wieku, na rzece Marycha. Na Suwalszczyznę bobry zaczęły przybywać z dorzecza Niemna. Obecność bobrów nad jakimś zbiornikiem lub ciekiem wodnym jest łatwa do zauważenia. Liczne ścieżki, obgryzione gałęzie, podgryzione pnie drzew i charakterystyczny bobrowy domek. Żeremie, budowla nawodna wykonana z gałęzi, trawy, mchu i mułu to całoroczne schronienie rodziny tych ssaków. Posiada ono podwodne wejście, które skutecznie zabezpiecza przed intruzami, a zimą jest zaciszne i ciepłe. Żeremia bobrów są usytuowane na wyspach lub cyplach lądu. Wymiary standardowe kopca z gałęzi i mułu to do 2 m wysokości i 3 - 4 m średnicy, mogą być użytkowane przez kolejne pokolenia bobrów. Żeremie bobrów jest dobrym przykładem różnorodności mieszkań w świecie zwierząt.

22 listopada 2009


Pomnik przyrody. Człowiek od dawna otaczał szacunkiem stare, okazałych rozmiarów drzewa. Termin „pomnik przyrody” funkcjonuje od XIX wieku. Współcześnie drzewa największe, najcenniejsze (lub też rzadkich gatunków) obejmowane są ochroną prawną jako pomniki przyrody. Określenie, pomniki przyrody to pojedyncze twory przyrody ożywionej i nieożywionej lub ich skupienia o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych. Na terenach niezabudowanych, jeżeli nie stanowi to zagrożenia dla ludzi lub mienia, drzewa stanowiące pomniki przyrody podlegają ochronie aż do ich samoistnego, całkowitego rozpadu.

Ols – las olszowy. Jest to siedlisko bardzo żyzne występujące najczęściej na obrzeżach jezior, łąk lub pastwisk. Zajmuje siedliska bagienne, z bardzo płytką lub płytką wodą gruntową. Wysoki poziom wód gruntowych jest przyczyną częstego podtapiania - okresowego bądź stałego. Tam gdzie podtopienie ma charakter w miarę stały, drzewostan rośnie na charakterystycznych kępach tworzących się u podstawy drzew. Siedlisko olsu charakteryzuje się dużym bogactwem gatunkowym roślinności dna lasu. Spotyka się tu zarówno gatunki typowo leśne porastające kępy przy pniach: paprocie, konwalijka, różne gatunki mchów. Drzewostany olszowe, ze względu na ich niedostępność, są trudne do zagospodarowania, dlatego kwestię ich odnowienia zostawia się często naturze.

15 listopada 2009


ALBUM „WIGIERSKI PARK NARODOWY”
Jest to przede wszystkim albumowe wydawnictwo poświęcone Wigierskiemu Parkowi Narodowemu, który obchodzi w tym roku jubileusz 20 lecia utworzenia. Album prezentuje niezwykłe piękno tutejszej przyrody oraz najciekawsze miejsca i obiekty przyrodnicze. ...Okolica Wigier zachwyca. Zachwyca bogactwem krajobrazu brzegów, mozaiką wzgórz, bagien, lasów, łąk i pól uprawnych. To właśnie sprawia, że Wigry były i są postrzegane jako jedno z najpiękniejszych jezior w naszym kraju. Przecięte wstęgą Czarnej Hańczy nie są jednak osamotnione na północnym skraju Puszczy Augustowskiej ... dr.inż.Jacek Łoziński dyrektor Wigierskiego Parku Narodowego. Interesujący tekst pod redakcją dr.Macieja Ambrosiewicza jest doskonałym uzupełnieniem wspaniałych zdjęć najlepszych fotografików przyrody Wigierskiego Parku Narodowego. Album został wydany przez Wigierski Park Narodowy, 127 stronicowy album posiada 165 profesjonalnych fotografii. Oprawa twarda, format A4. Zapraszam do poznawczej lektury i wędrówki przez krainę, jaką jest Wigierski Park Narodowy.

Zgryz bobrowy, czyli świeżo ostrugany przez bobry pień np.olchy, być może bobry kończyły pracę dzisiejszej nocy. Oderwane fragmenty drewna świadczą o sile siekaczy bobrów. Bóbr bez trudu przegryza gałąź grubości kilku centymetrów i obala drzewa o średnicy do około 70 cm. Do ścinania drzew bobry używają swoich czterech potężnych siekaczy, pokrytych szkliwem o brunatno-czerwonym zabarwieniu. Ślady zgryzania przez bobry składają się z licznych nacięć o gładkiej powierzchni, tak jakby zostały wykonane przy pomocy dłuta. Ścięte drzewo o niewielkiej średnicy zostaje najpierw pozbawione gałęzi, a następnie podzielone jest na mniejsze fragmenty. Intensywne zgryzanie przez bobry wybranych gatunków drzew istotnie zmienia charakter środowiska.

11 listopada 2009


Listopad określany jest w fenologii jako „późna jesień”. Częste opady deszczu ze śniegiem, mgły, silny wiatr i coraz niższe temperatury powodują, że kończy się niemal całkowicie okres wegetacyjny roślin i zwierząt. Na nielicznych drzewach utrzymują się liście, zresztą zbrunatniałe i zeschnięte. Nie widać latających owadów. Kończą się prace w polu. Cała przyroda w połowie miesiąca jest już zwykle przygotowana do okresu zimowego. Listopad to pora niezbyt łaskawa dla wędkarzy. Woda wygląda jak martwa. Senny nastrój udziela się zarówno ludziom, jak i rybom. Tylko najwięksi zapaleńcy sięgają po wędkę.

8 listopada 2009


Kapliczki - wszyscy, którym zdarzyło się zainteresować nimi, zgodnie postrzegają je w nierozłącznym związku z pejzażem, jako jego charakterystyczne, cenne i pełne uroku akcenty. Bo też wznoszono kapliczki w miejscach szczególnych, nieprzypadkowych; skoro zaś miejsca były znamienne i ważne - przydawano im staranną oprawę. Towarzyszyły zatem kapliczki starym drogom, budowano je u ich rozwidleń i skrzyżowań, a także na krańcach dawnej zabudowy, a więc na granicy między siedliskami ludzkimi a przestrzenią pól i lasów. Stawiali je niegdyś fundatorzy na chwałę Bożą, ale i dla upamiętnienia własnego nazwiska. Kapliczka ustawiona przy drodze stanowiła zaproszenie do modlitwy skierowana zarówno do członków własnej społeczności, jak i do wędrowców z daleka.

Kaplica rodziny Wolmerów, byłych właścicieli wsi Hołny Wolmera jest zabytkowym obiektem sztuki sakralnej, zbudowana jest w kształcie rotundy. Znajdująca się na starym cmentarzu rzymskokatolickim w Sejnach, gdzie miejsce wiecznego spoczynku znalazło wielu przedstawicieli najznakomitszych rodzin Sejneńszczyzny XIX wieku. Murowaną budowlę wzniesiono w 1830 r. Obecnie przy tej kaplicy jest odprawiana msza na uroczystość Wszystkich Świętych. Kaplica grobowa rodziny Wolmerów jest wpisana do rejestru zabytków, nr rej. 378 z dn.17 maja 1983 r. Do dzisiaj zachowała się w dobrym stanie.

5 listopada 2009


Cmentarz wojenny w Berżnikach. Położony kilometr na południowy wschód, obok żwirowej drogi prowadzącej w stronę przejścia granicznego Berżniki – Kopciowo /Kapciamiestis/. Jest to cmentarz z I wojny światowej, wpisany do rejestru zabytków nr rej.: 324 z dn.10.03.1983 roku. Toczyły się tu, na tych terenach w lutym 1915 roku decydujące walki o oskrzydlenie 10. Armii Rosyjskiej. Usytuowany jest pośród drzew, otoczony jest drewnianym płotkiem w formie prostokąta. Pochowanych jest tu 153 żołnierzy niemieckich oraz 358 żołnierzy rosyjskich. Jest zachowany w dobrym stanie, po dokonaniu renowacji. Obiekt podlega ochronie prawnej.

Czerwony Krzyż, ta osada powstała w XVIII wieku, a swą nazwę zawdzięcza krzyżowi stojącemu przy drodze do Wysokiego Mostu. Wieś była w czasie II wojny światowej oparciem partyzantów AK z oddziałów: „Leśnego”, „Konwy”, które stoczyły w jej pobliżu kilka potyczek. Z tego też powodu w czerwcu 1944 roku wieś została spacyfikowana przez Niemców. Wieś przestała istnieć. Z 45 mieszkańców zabranych do więzień i obozów 21 zginęło. Pomnikiem upamiętniającym męczeństwo dawnych jej mieszkańców jest ogromny krzyż ustawiony na wzgórzu. Krzyż jest ponabijany elementami wyposażenia domów i pomieszczeń gospodarczych - są tam autentyczne kamienie żarnowe, sierpy, kosy. W 50. rocznicę tragedii Gustaw Zemla i Zdzisław Jaroszek zaprojektowali to miejsce pamięci, a krzyż wyciosał Sławomir Buczyński. Wyposażenie pochodzi zaś z dawnych gospodarstw Czerwonego Krzyża.

1 listopada 2009


DZIEŃ WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH - święto na cześć chrześcijańskich świętych obchodzone 1 listopada. Początki uroczystości Wszystkich Świętych sięgają IV wieku. Listopadowa data była już znana w Irlandii oraz Anglii a od VIII wieku święto rozprzestrzeniło się w całej Europie. W krajach katolickich zwyczajowo w Dniu Wszystkich Świętych odwiedzamy rodzinne groby czcząc zmarłych. Jest to dzień zadumy związany ze wspominaniem zmarłych. Dzień Wszystkich Świętych jest często mylony z następnym tzw. Dniem Zadusznym. Dzień Zaduszny obchodzony 2 listopada jest dniem modlitw za ludzi zmarłych, których dusze oczekują w czyśćcu na ostateczne spotkanie z Bogiem. W Zaduszki wspominamy zmarłych potrzebujących jeszcze oczyszczenia, które mogą uzyskać przez modlitwę wiernych i Kościoła.

24 października 2009


Krusznia – regionalna, gwarowa nazwa z Suwalszczyzny zbiorowiska kamieni polnych,poza dużymi głazami lodowiec pozostawił też mnóstwo mniejszych kamieni. Rolnicy wybierają je bez przerwy z uprawianych gruntów i wyrzucają na nieuprawiane zbocza lub nieużytki. Utworzone w ten sposób zwaliska kamieni, tzw. krusznie, są częstym elementem krajobrazu. Wśród rolników panuje przesąd, iż kamienie „rosną”. Dowodem na to jest fakt, że na najstaranniej odkamienionych polach uprawnych, działkach na wiosnę pojawiają się nowe polne kamienie.

Park Wiatrowy Suwałki - jest pierwszą farmą wiatrową na Suwalszczyźnie. Jeszcze kilka lat temu elektrownie wiatrowe wydawały się czymś odległym. Obecnie wiatraki stanęły na pograniczu gmin Jeleniewo i Suwałki tuż obok Suwalskiego Parku Krajobrazowego, jednego z najbardziej malowniczych fragmentów Suwalszczyzny. Energia produkowana przez elektrownie wiatrowe jest czystą energią odnawialną, czymś, wydawałoby się, prawie idealnym. Wytwarzanie energii na suwalskiej farmie wiatrowej ma rocznie uniknąć emisji do atmosfery około kilkadziesiąt tysięcy ton dwutlenku węgla. Istnieje również, kilka tematów związanych z budową elektrowni wiatrowych, pierwszy dotyczy zmian wizualnych krajobrazu, a wraz z nią może mieć wpływ na pogorszenie atrakcyjności turystycznej. Drugi problem to zagrożenia, które stwarzają one dla ptaków oraz farmy wiatrowe emitują także pewien hałas. Hałas obecnie uznawany jest za zanieczyszczenie, więc wiatraki uniemożliwiają zabudowę terenu w ich najbliższym otoczeniu. Suwalski wiatr został wykorzystany do produkcji energii za pomocą turbin wiatrowych, a z czasem przyjdzie się przyzwyczaić do „krajobrazu” z wiatrakami. Najwięcej wiatru jest przecież tam, gdzie są najpiękniejsze widoki.

18 października 2009

Jan Ksawery Freudenreich jest fotografem młodego pokolenia. Naukę grafiki i fotografii pobierał w Austrii / Linz /. Obecnie mieszka i pracuje w Wigrańcach, na Suwalszczyźnie i tu realizuje swoje projekty artystyczne. Jego wystawa pt. "Stany", to autorska propozycja fotograficznej gramatyki kadru i koloru. Zbudowana jest z kilkunastu wielkoformatowych plansz fotograficznych, będących zapisem wnikliwej obserwacji świata, w którym główną rolę grają kolory, linie oraz kształty. Wernisaż odbył się w Galerii Fotografii im. Edwarda Hartwiga w Domu Pracy Twórczej w Wigrach.


„Stany” – Wystawa fotografii Jana Ksawerego Freudenreicha.

„Stany” – Wystawa fotografii Jana Ksawerego Freudenreicha.

„Stany” – Wystawa fotografii Jana Ksawerego Freudenreicha.

11 października 2009


Wigierski Park Narodowy powołano do życia w 1989 r. Utworzono go, by chronić jezioro Wigry - perłę Suwalszczyzny. Wyrazem uznania dla wyjątkowych walorów wód wigierskich było umieszczenie jeziora Wigry w "Projekcie Aqua", na liście najcenniejszych ekosystemów wodnych świata, przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody. Park obejmuje dość duży, bo liczący ponad 15 tysięcy hektarów obszar. Ogromna różnorodność siedlisk zapewnia bogactwo świata roślin i zwierząt. Najbardziej jednak charakterystycznym dla tych terenów zwierzęciem jest bóbr. O jego popularności świadczy fakt umieszczenia podobizny bobra w logo Parku. Natomiast bez wątpienia najwspanialszym świadectwem obecności człowieka na tym obszarze jest pokamedulski zespół klasztorny, obecnie siedziba Parafii Wigierskiej, w której wypoczywał Ojciec Święty Jan Paweł II. Park należy do programu Natura 2000 – programu utworzenia w krajach Unii Europejskiej wspólnego systemu (sieci) obszarów objętych ochroną przyrody. Bogactwo ekosystemów wodnych i bagiennych sprawiło, że w 2002 roku park został wpisany na listę Konwencji Ramsarskiej, na której znajdują się obszary wodno-błotne o międzynarodowym znaczeniu. Dwadzieścia lat mijających od utworzenia Wigierskiego Parku Narodowego jest krótkim okresem w historii tego terenu. Ochrona przyrody to dążenie do zachowania, właściwego użytkowania i odnawiania jej zasobów. Warto przywołać w tym miejscu słowa mieszkańca tej ziemi – prof.Andrzeja Strumiłły: „Przyrodzie najbliższych okolic winniśmy podziękowanie za (...) morenowe wzgórza nad dolinami rzek i jezior, za soczystą zieleń lasów, mchów i traw, za gościnność nieba i ludzi”.


20 LAT - WIGIERSKI PARK NARODOWY /1989-2009/

Leszczewo - osada powstała na przełomie XVII i XVIII w. W miejscu starego ostępu Puszczy Przełomskiej. Sam ostęp jest wspominany już dużo wcześniej. Wieś leży w pobliżu zachodniego brzegu jeziora Pierty. Obecnie wieś liczy kilka zagród, rozrzuconych po zalesionych wzniesieniach. Jeszcze do niedawna mieszkało tu ponad 30 osób. Teraz zostało kilkunastu. Miejscowość Leszczewo, z mało znanej wsi stała się najbardziej znaną wsią na Suwalszczyźnie i w Polsce, za sprawą wizyty Dostojnego Gościa w gospodarstwie państwa Milewskich. Dom ten odwiedził Papież Jan Paweł II podczas swojej pielgrzymki do Polski w czerwcu 1999 roku. Wizytę Ojca Świętego upamiętnia krzyż stojący w pobliżu. Papieskie odwiedziny w prywatnym domu były wydarzeniem bez precedensu. Rolnicy z Leszczewa mówią, że otrzymali od Papieża wielki dar.

9 października 2009


Stary Folwark - jest to miejscowość letniskowa, położona na północnym brzegu jeziora Wigry, w obrębie Wigierskiego Parku Narodowego. Była już przed wojną znanym ośrodkiem turystycznym. Wieś została założona w 1700 r. przez kamedułów wigierskich, a wyludniona pod koniec XIX w. W 1800 r. liczyła zaledwie dwie zagrody z 13 mieszkańcami. W okresie międzywojennym półwysep Łysa Góra został zakupiony przez Polskie Towarzystwo Krajoznawcze, które wybudowało przystań żeglarską oraz schronisko, którego budynek stoi do dziś. We wsi znajduje się Muzeum Wigierskiego Parku Narodowego zawierające ekspozycje hydrobiologiczne, przyrodnicze i etnograficzne. W Starym Folwarku znajduje się również ośrodek PTTK, który dysponuje: wypożyczalnią sprzętu wodnego, boiskiem sportowym, plażą z kąpieliskiem, kempingiem.

Wystawa Rzeźby Zwierząt w Muzeum Wigierskiego Parku Narodowego, jest prezentacją kolekcji rzeźby znajdującej się w Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa. Wyróżnia ją rzadko spotykana, wynikająca ze specyfiki zbiorów, jednorodność tematyczna. Jej profil koncentruje się na wizerunkach animalistycznych, w których człowiek i zwierzę występują obok siebie ilustrując wzajemne relacje, zależności i kontekst współistnienia w przyrodzie. Wystawa powstała w 2008 roku z okazji jubileuszu dwudziestopięciolecia Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa. Stąd taka właśnie, symboliczna, ilość eksponowanych brązów - dzieł polskich i europejskich twórców z XIX i XX wieku.

4 października 2009


Miejscowość Bryzgiel założyli przed 1727 rokiem kameduli wigierscy. Początkowo była to osada rybaków założona w miejscu smolarni należącej do zakonników. Od lat 80 ubiegłego wieku ze wsi rolniczej zaczęła przeistaczać się w miejscowość turystyczną. Duża wieś położona na wysokim południowym brzegu jeziora Wigry. We wsi jest miejsce rozpoczynania spływów kajakowych, w miejscu zwanym przez mieszkańców Browarem. Bezpośrednia bliskość malowniczego brzegu jeziora, z zapierającym dech w piersiach, widokiem na wyspy wigierskie: Ordów, Ostrów i Krowę. Współczesny Bryzgiel nie jest już wsią rybaków, również rolnictwo schodzi na dalszy plan. Najważniejszym źródłem dochodów dla mieszkańców tej wsi staje się turystyka i agroturystyka. Dobre jest też jedzenie w zorganizowanych tu jadłodajniach. We wsi znajdują punkty widokowe,z których możemy podziwiać jezioro Wigry.

Rezerwat Rutka utworzony w 2001 r. na obszarze 49 ha ma na celu zachowanie w stanie naturalnym unikatowego bruku polodowcowego. Położony jest we wsi Rutka i Szeszupka, na wysokości 235 m. Od północy głazowisko ograniczone jest krawędzią zagłębienia Szeszupy, z której rozpościera się rozległy widok na amfiteatr Wodziłk. Powierzchnia ta zbudowana jest ze żwirów wodnolodowcowych, płatów gliny i dużej ilości głazów. Głazowisko tworzy tzw. bruk lodowcowy, który powstał jako pozostałość rozmycia gliny zwałowej przez wody topniejącego lądolodu. W przemieszczeniu pionowym głazów duży udział miał również człowiek.

27 września 2009


Polna grusza może osiągać do 20 m wysokości, jednak często występuje w formie niskiego drzewa lub krzewu, najczęściej rośnie na miedzach śródpolnych. Końce krótko pędów zakończone kolczasto. Pień często rośnie skośnie lub jest pokrzywiony. Owoce - ulęgałki, bo tak są one nazywane, to małe ok. 3 cm średnicy, brązowawo-żółte, twarde i cierpkie w smaku posiadające na dodatek grudkowaty miąższ. Polna grusza nie jest specjalnie wykorzystywana przez ludzi. Tylko w niektórych okolicach zbiera się jej owoce. Drewno ma drobne pory, jest najlepszej jakości. Mimo, że jest twarde nadaje się do obróbki, ma piękny brązowy odcień i jest cenione w meblarstwie. Inna nazwa: grusza dzika, ulęgałka.

Kasztan w potocznym języku to określenie nasion kasztanowca zwyczajnego. Wielkie, brunatno czerwone, posiadają delikatnie słojowatą i mocno błyszczącą powierzchnię przypominającą politurowane drewno i od niepamiętnych czasów wraz z żołędziami stanowią jedną z ulubionych zabawek dzieci, a także zbierany jest jako karma dla zwierzyny leśnej. Z zewnątrz kasztany są otoczone zielonymi, skórzastymi okrywami, których powierzchnia jest z rzadka pokryta ostrymi kolcami i, które po dojrzaniu otwierają się pękając na trzy części. Nasiona osiągają ok. 4cm średnicy i tym samym należą do największych nasion wytwarzanych przez drzewa.

23 września 2009


Wczesna jesień to jeszcze nie feeria barw. Ale już inne światło i dziwna świeżość w powietrzu, której niedawno nie było wcale. Las wita łagodnymi pejzażami, zapachem grzybów i mokrej ziemi. Już nie ma komarów, więc spacerować można w nieskończoność. Drzewa zaczynają już przygotowywać się do zimowego spoczynku i tracą swoją zieloną barwę. Trwa okres prac polowych, jak wykopki ziemniaków i sianie żyta ozimego. Zarówno warunki pogodowe jak i stan przyrody składa się na określanie wczesnej jesieni zwanej "babim latem", które trwa zwykle od pierwszych dni września do początku października.

20 września 2009


Lis rudy jest najpospolitszym, dziko żyjącym drapieżnikiem w Polsce. Lisy preferują tereny suche, chętnie jednak penetrują zarośnięte brzegi wód i trzcinowiska. Osiedlają się najchętniej w lasach, na głębokich zwięzłych glebach, gdzie w odpowiednich miejscach-między korzeniami drzew, niezbyt daleko od łąk i osad ludzkich, kopią rozbudowane nory, zwykle z wieloma korytarzami. Ma czuły węch, dobry słuch i ostry wzrok, a także bardzo dobrą pamięć i zmysł orientacji. Podstawą pożywienia lisa są myszy. Oprócz nich, zjada wszystkie zwierzęta - od chrabąszcza aż po koźlę sarny. Lis choruje prawie na wszystkie psie choroby; jest nosicielem wścieklizny. Choroba ta, groźna również dla ludzi, jest głównym czynnikiem ograniczającym liczebność tego gatunku. Lis żyje od 10-15 lat, ma bardzo niewielu wrogów naturalnych.

Dziki bez czarny zwany lekarskim rośnie w zaroślach, na skrajach lasów, na nieużytkach. Lubiący stanowiska wilgotne, nasłonecznione, cieniste. Ma niewielkie wymagania glebowe, najlepiej rośnie na glebach próchniczych, zasobnych w azot. Bez czarny jest małym drzewem, pokrytych jasnoszarą korą, dorastającym do 8 m wysokości. Jest bardzo wytrzymały na zanieczyszczenia powietrza. Dziki bez czarny jest jedną z najstarszych roślin leczniczych. Poszczególne części drzewa zawierają wiele cennych związków. Czarno - fioletowe i lśniące owoce dojrzewają w zwisających owocostanach od końca sierpnia do października.

14 września 2009

Wigierskie "Święto Siei" ma na celu zwrócenie uwagi mieszkańców Suwalszczyzny i przybyłych gości na naturalne dobro tej krainy, jakim są ryby. W Domu Pracy Twórczej w Wigrach odbyło się na zakończenie ostatniego sezonu letniego Święto Siei - imprezy, dla której inspiracją stała się najsłynniejsza na Suwalszczyźnie legenda związana z jeziorem Wigry – nie jaki Barnaba, aby przypodobać się przeorowi, obiecał oddać duszę diabłu w zamian za sieję, której wówczas nie było w wigierskich toniach. Przy klasztorze wigierskim stanęło wiele straganów z regionalnymi potrawami przyrządzonymi przez gospodynie z Suwalszczyzny. Można było spróbować zupy rybnej z kociołka, bulwy z piekarnika, pierogów i lokalnych alkoholi oraz złapać rybę, oskrobać ją i upiec. Dodatkowymi atrakcjami są pokazy rękodzieła ludowego i zespoły ludowe. Święto Siei jest również pretekstem do uczczenia nadejścia jesieni.


ŚWIĘTO SIEI 2009 W WIGRACH.

ŚWIĘTO SIEI 2009 W WIGRACH.

ŚWIĘTO SIEI 2009 W WIGRACH.

11 września 2009


Grzybobranie - główną korzyścią jest to, że zbieranie grzybów daje doskonały pretekst do oderwania się od komputera, telewizora, książki, wyjścia z domu i spaceru po lesie. Zbieranie grzybów, by zapewnić bezpieczną ich konsumpcję, wymaga umiejętności odróżnienia grzybów jadalnych od trujących. Zbiór grzybów może być też źródłem zarobku, np. dla ludności mieszkającej obok lasów. Współcześnie w Polsce stanowi często rodzaj zajęcia rekreacyjnego lub hobby. W naszym klimacie większość gatunków grzybów jadalnych dojrzewa w okresie od późnego lata do późnej jesieni - od sierpnia do października, w związku z czym grzybobranie odbywają się także w tym samym czasie. Szybki wzrost grzybów wymaga utrzymującego się przez kilka dni wilgotnego podłoża tj. wymaga deszczu. Na zdjęciu borowik szlachetny i wrzos zwyczajny.

Owoce żurawiny od wieków znajdują szerokie zastosowanie w gospodarstwie domowym.Są niezwykle cenione również ze względu na dużą zawartość witaminy C - nazywana w niektórych regionach kraju „polską cytryną”. Kuliste jagody o barwie czerwonej, średnicy do 1 cm, o smaku kwaśnym. Występuje na torfowiskach i w mokrych lasach sosnowych. W Polsce głównie na niżu, na torfowiskach wysokich i zasobnych w próchnicę. Główną przyczyną zmniejszania się powierzchni porośniętych przez żurawinę jest osuszanie torfowisk oraz nadmierna eksploatacja do celów spożywczych.