Chamedafne północna (Chamaedaphne calyculata).
Największa osobliwość przyrodnicza, relikt epoki lodowcowej.
Chamedafne północna występująca jedynie w ostojach (refugiach) na nielicznych miejscach w północno - wschodniej części kraju na obszarze „Natura 2000” jest wiecznie zielonym reliktem epoki lodowcowej. W Polsce ten relikt znany dawniej z kilkunastu stanowisk, obecnie występuje w nielicznych (potwierdzonych w 2006 r.) dziewięciu stanowiskach. Jest to zimozielona krzewinka o wzniesionych pędach długości do 50 - 60 cm. Liście ma skrętoległe, krótkoogonkowe, eliptyczno-podługowate, sztywne, skórzaste, mające szerokość 5 - 15 mm. Przez nasiona rozmnaża się jednak rzadko, głównie rozmnaża się wegetatywnie. Występuje w zbiorowiskach borów bagiennych i torfowiskach wysokich, preferuje siedliska wilgotne i ocienione. Liczbę stanowisk tego gatunku w naszym kraju ograniczają w znacznym stopniu warunki klimatyczne. Bezpośrednim zagrożeniem jest zanikanie odpowiednich siedlisk spowodowane obniżaniem się poziomu wód gruntowych. Roślina podlega ścisłej ochronie. W Polskiej Czerwonej Księdze Roślin określona jest jako gatunek zagrożony wyginięciem. Chamedafne północna jest pozostałością z okresu lodowcowego, w którym to czasie pewne gatunki dokonywały ekspansji na tereny położone bardziej na południe od ich zwykłego miejsca występowania. Niektóre z nich mimo ocieplenia się klimatu nie wyginęły i przetrwały do dziś oddzielone barierą geograficzną od pierwotnego obszaru. Chamedafne północna w naszym kraju jest rzadkim reliktem postglacjalnym, przybyłym z Syberii w epoce polodowcowej, który jest teraz żywym unikatowym pomnikiem naszej pięknej polskiej przyrody.
Źródło: informacje własne, http://pl.wikipedia.org oraz http://www.jezioro.com.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz