Kameduli osiedlili się na półwyspie wigierskim w 1668 roku, gdzie modlili się i pracowali budując klasztor i erem ufundowany przez Jana II Kazimierza Wazę. Zakładali wsie i folwarki, budowali drogi. Dzięki otrzymywanym dochodom mogli pomagać także innym klasztorom. Już w końcu XVII w. kamedułów zaczęto oskarżać o nieprawne posiadanie części rozległego dobra. Po decyzjach na najwyższym szczeblu postanowiono wyznaczyć granice w terenie jednego z największych majątków klasztornych i oddzielenie dóbr wigierskich od otaczających je królewskich puszcz. Zdecydowano o usypanie kopców w miejscach, gdzie granica zmieniała kierunek, a były to często brzegi jezior, rzek lub drogi. Wytyczono wielką pętlę o długości około 80 km. Sypanie kopców było poważnym przedsięwzięciem logistycznym, w którym brały udział liczne grupy chłopów. Każdy kopiec dociążano, coś w nim zakopując np. cegły, szkło. Obecnie po większości kopców nie ma śladu. Prawdopodobnie kopce uległy zniszczeniu przy poszerzaniu dróg lub przez działalność rolniczą doprowadzając ich do likwidacji. Jednakże dwa kopce jeszcze istnieją. Są to kopce położone stosunkowo blisko siebie, odpowiednio nad jez. Długie koło Krasnopola i jez. Żubrowo. Na obu kopcach znajdują się znaki geodezyjne. Mimo upływu lat są cenną pamiątką historyczną, a razem z klasztorem stanowią kamedulskie dziedzictwo w krajobrazie okolic Wigier zasługując na objęcie opieką konserwatorską.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz