Kora potocznie nazywa się zewnętrzną najbardziej widoczną część drzewa. Jest wytworem miazgi. Składa się z łyka, które pełni w drzewie funkcję przewodzącą oraz z tkanki korkowej, która pełni funkcję ochronną i chroni drzewo przed szkodnikami, uszkodzeniami mechanicznymi, penetracją grzybów i owadów oraz mrozami w czasie zimy. Kora dla drzewa, jest jak skóra dla człowieka ma ona podobne właściwości, na przykład ulega skaleczeniom. Drzewa reagują na uszkodzenia, wytwarzając tkankę przyranną zwaną kalus, która stopniowo zabliźnia ranę. To proces długotrwały i nie zawsze zakończony powodzeniem. Gdy drzewo jest młode, kora początkowo jest gładka, najczęściej szarawo-zielona. Pod upływem lat i narastania nowych warstw korka następuje pękanie. W zależności od gatunku drzewa, spękania mogą być podłużne lub równoległe, a nawet poprzeczne, dzielące się na dłuższe lub krótsze odcinki. Spękania mogą być płytkie, cienkie, grube lub głębokie. Łuszczenie się kory nieregularnymi płatami daje charakterystyczny, niepowtarzalny „łaciaty” obraz. Barwa kory i jej faktura, jest charakterystyczna i rozpoznawalna dla różnych gatunków. Zimą, gdy nasz wzrok nie jest rozpraszany przez zielone wiosenne liście czy wielobarwność jesiennego otoczenia, na białym, zaśnieżonym tle dostrzegamy wyjątkowość i urok kory drzew na barwnej Ziemi Sejneńskiej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz