Dzisiejsza rzeźba terenu Sejneńszczyzny ukształtowana została poprzez ostatni skandynawski lądolód tzw. zlodowacenie Wisły. Lądolód ten nasuwał się na te ziemie dwukrotnie ok.60 - 65 tys. lat temu oraz ok.22 - 12 tys. lat temu. Po okresie postoju czoła lądolodu nastąpiła przerywana kolejnymi postojami jego stopniowa recesja. Podczas postoju czoło lądolodu wykonywało ruchy oscylacyjne pchnięcia do przodu oraz cofnięcia do tyłu, w ten oto sposób lądolód dokonał naturalnego profilowania terenu. Cielsko lądolodu posuwało się wolno lecz systematycznie. Wypływające z niego wody niosły piasek. Osadami wód polodowcowych są wzgórza, stożki sandrowe, ozy oraz kemy. Lądolód spiętrzał utwory złożone wcześniej, fałdował je i miażdżył. Świadkami jego ogromnej dynamiki są wypukłe formy terenu, a więc wzgórza, pagórki, wały i wysoczyzny. Strukturę tych dawnych osadów lodowcowych można poznać w licznych na Sejneńszczyźnie żwirowniach i piaskowniach. Na ścianach wyrobisk można zaobserwować warstwowany horyzontalnie lub rynnowo osad piasku, żwiru, malownicze formy, kolumny powstałe na skutek wymywania osadu, czy małe osuwiska. W ścianach znajdują się liczne uskoki, wypełniające rozcięcia erozyjne oraz mniejsze struktury deformacyjne. Zróżnicowany, o niepowtarzalnym pięknie krajobraz ukształtowny przed kilkunastoma tysiącami lat przez lodowiec skandynawski, gdzie czas, który upłynął od ustąpienia lodowca, to jedynie krótka chwila w obliczu minionych epok geologicznych na polodowcowej Sejneńszczyźnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz