Tarło ryby ukleja, gdzie płytka woda w rzece dosłownie gotowała się od srebrzystych rybek.

      Niedużą rybę ukleję uformował  strumień ewolucji i przystosował do określonego środowiska  wyznaczając w nim swoje miejsce i rolę.  Przyjąwszy takie rozumowanie za przesłankę, uważnie przyjrzyjmy się uklei, starając się odczytać ważne znaki, jakie pozo­stawił na swym dziele warsztat przyrody.  Ryba ukleja występuje zarówno w rzekach, jak i w  jeziorach . Ciało uklei jest smukłe, wydłużone i bocznie ścieśnione.  Rośnie do niewielkich rozmiarów, osiągając maksymalnie 20 cm długości przy masie ciała 50 - 60 g.   Zamieszkuje zarówno otwartą toń wody, jak i wody przybrzeżne.  Tworzy ławice. 

      Tarło odbywa się w miejscach dosyć płytkich i kamienistych brzegach, porośniętych roślinnością.  Do tarła przystępuje w czerwcu i lipcu, przy temperaturze wody 16-20°C.    Najczęściej tarło odbywa się w trzech miotach, przedzielonych okresem trwającym od 10 do 11 dni.   Bardzo dobrym tarliskiem jest pas roślinny przy brzegu na głębokości kilkunastu centymetrów wystawiony na falowanie wody.  Samica składa od 3 tys. do ponad 10 tys. ziaren ikry.  Średnica jaj wynosi od 1,5 do 1,9 mm.  Jaja uklei są lepkie, żółtawe, z czerwonym lub pomarańczowym odcieniem żółtka.   Wylęg następuje po około trzech dniach. 

      Ukleja to ryba krótkowieczna żyje do 6-8 lat.  Posiada status zagrożenia najmniejszej troski  (kategoria LC na liście IUCN).  Żywi się bezkręgowcami, owadami, skorupiakami, młode osobniki pożywiają się zooplanktonem.  Uklejom brak egzotycznej urody, a przecież nie trzeba być koniecznie zauroczonym rzeką, żeby z przyjemnością obserwować stada rybek tego gatunku.   Neonową zielenią grzbiecików, srebrnym błyskiem boków , ten mały spektakl ruchu, barwy i światła ożywia przenikniętą słońcem  ciepłą wodę.